Ένας «Ξεχωριστός» Γάμος

Γράφει ηΜαίρη Παπανδρέου «Ένας ιδιαίτερα συγκινητικός γάμος», θα ταίριαζε καλύτερα ως τίτλος στο δημοσίευμα που ακολουθεί.  Αιτία και αφορμή της «αναπόλησης στο μακρινό χθες», είναι η ενδιαφέρουσα και γεμάτη αναμνήσεις στήλη της ΡΟΔΙΑΚΗΣ «ΦΛΑΣ στο παρελθόν». Ένα παρελθόν, που πολλοί αναπολούμε με νοσταλγία, καθώς οι σχέσεις των ανθρώπων βασίζονταν στο αγνό συναίσθημα και όχι στα κοινωνικά ή επαγγελματικά στείρα «πρέπει». Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στην αίθουσα τελετών του Δημαρχείου της πόλης μας, πραγματοποιήθηκε ο πολιτικός γάμος ενός υπερήλικου ζευγαριού, με προσκαλεσμένους τους στενότερους συγγενείς τους, δηλαδή, τις κόρες τους, τους γιούς τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους! Μόνον δύο εκπρόσωποι των ΜΜΕ, το είχαν πάρει είδηση και έσπευσαν. Η μία από τους τυχερούς εκπροσώπους των ΜΜΕ, ήμουν εγώ. Γαμπρός, ήταν ο 82χρονος Ροδίτης Νικόλαος Καλαφατάς, που παντρευόταν την 78χρονη αγαπημένη του Αιμιλία Μόντο, που ζούσαν 40 ολόκληρα χρόνια μαζί, ερωτευμένοι και τρισευτυχισμένοι. Ο 82χρονος γαμπρός Νικόλαος Καλαφατάς, χαμογελαστός και ομιλητικότατος, μέσα στο ατσαλάκωτο μπεζ κοστούμι του, χαιρόταν την κάθε στιγμή της συγκινητικής τελετής. Η 78χρονη νύφη, Αιμιλία Μόντο, ήρεμη, μιλούσε ψιθιριστά μόνον στους δικούς της,  καθώς την τριγύριζαν συγκινημένοι και χαρούμενοι, ρωτώντας την αν ήταν ευχαριστημένη από τα λουλούδια που διακοσμούσαν την επίσημη αίθουσα του Δημαρχείου, αν της άρεσαν οι μπομπονιέρες, αν ήταν αναπαυτικά καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα στον σύζυγό της.  Τα γκρίζα μαλλιά της ήταν καλυμμένα με ένα μεταξωτό ανοιχτογάλανο μαντίλι και είχε προσεκτικά κουμπωμένο το μαύρο παλτό της. Την είχαν  ανεβάσει σχεδόν στα χέρια οι δικοί της, από τη φαρδιά επιβλητική σκάλα του Δημαρχείου και την έβαλαν προσεκτικά να καθίσει δίπλα στον σύντροφό της. Τους πάντρεψε ο τότε Αντιδήμαρχος Μιχάλης Μπαλάνος, κι εκείνοι με φανερή συγκίνηση, έδωσαν τον όρκο αιώνιας πίστης και αγάπης. Κι όση ώρα τα παιδιά και τα εγγόνια τους μοίραζαν στους παρόντες μπομπονιέρες, ο γαμπρός, χαμογελαστό και πρόθυμα, μίλησε για τον σαραντάχρονο έρωτά τους. «Αποφασίσαμε να παντρευτούμε, μετά από 40 χρόνια ευτυχισμένης ζωής. Η γυναίκα μου η Αιμιλία, δεν είναι πολύ καλά στην υγεία της κι εγώ είμαι ‘μεγάλος’, ήθελα να της δώσω αυτή τη χαρά του γάμου». «Το 1935, είχα παντρευτεί και είχα αποκτήσει δυό κορίτσια και ένα αγόρι. Οι κόρες μου είναι εγκαταστημένες στην Αμερική, ο γιός μου όπως βλέπετε είναι εδώ, ζει κι εργάζεται στη Ρόδο. Όταν πέθανε η γυναίκα μου, έζησα 40 ολόκληρα χρόνια με την Αιμιλία μου. Όσο ήμασταν νέοι, δεν μας είχε απασχολήσει ο γάμος. Η Αιμιλία, ήταν παντρεμένη με έναν Ιταλό και είχε αποκτήσει επίσης δύο κορίτσια και ένα αγόρι. Είχε πεθάνει ο άνδρας της και η Αιμιλία, σκεφτόταν να επιστρέψει στην Ιταλία απ’ όπου καταγόταν και να ζήσει με τα παιδιά της, ενώ εγώ σκεφτόμουνα να ζήσω με τις κόρες μου στην Αμερική. Κάποτε, έφυγα για την Αμερική, όμως δεν άντεξα ούτε χρόνο μακριά από την Αιμιλία, η οποία για μένα ήταν ο κόσμος όλος». Γέλασε με το λογοπαίγνιο, καθώς το επίθετο της γυναίκας του της Αιμιλίας «Μόντο», σημαίνει στα Ιταλικά «Κόσμος». Και ο γαμπρός, συνέχισε την ‘εξομολόγηση καρδιάς’. «Με την Αιμιλία, γνωριστήκαμε το 1949, όταν δουλεύαμε κι οι δυό μας στο ξενοδοχείο των ΡΟΔΩΝ. Η Αιμιλία, ήταν μορφωμένη, μιλούσε άπταιστα τρεις ξένες γλώσσες, ήταν προϊσταμένη. Πραγματικά ήταν μια εξαιρετική γυναίκα, όμορφη και μορφωμένη. Αγαπηθήκαμε με πάθος». Χωρίς περιστροφές, με άνεση που δίνει η από καρδιάς εξομολόγηση, είπε για την ευτυχισμένη ζωή τους: «Όλα τα χρόνια μαζί της, όλοι οι μήνες, όλες οι μέρες, όλες οι στιγμές, ήταν ευτυχισμένες. Ποτέ δεν είχε πληγώσει ο ένας τον άλλον. Περάσαμε 40 τρισευτυχισμένα χρόνια. Διασκεδάσαμε, χαρήκαμε την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα που ζήσαμε μαζί. Κάποτε μας απέλυσαν από το ξενοδοχείο. Τότε πήραμε κι οι δυό μαζί την απόφαση και ανοίξαμε ένα μικρό καθαριστήριο στην Παλιά […]